Skip to main content

Een interview met Lise-Lott Kok, regisseur en artistiek leider van Muziektheater De Plaats over waarom we deze voorstelling maken. Ze vertelt over de relevantie van de voorstelling en haar persoonlijke urgentie om deze voorstelling te maken, de prachtige creatieve taal van schrijver Simon van der Geest en de mooie muziek tegen de achtergrond van de echte hoofdpersoon van dit verhaal: de natuur.

Waarom wordt dit echt een toffe voorstelling om te bezoeken?
Simon van der Geest schreef drie prachtige scenes waarbij natuurwezens voor één dag in mensgedaante verschijnen. Op dit moment onderzoeken Bogi (Bakker) en ik, beiden regisseurs, in de repetities hoe we dit vormgeven. Want hoe speel je een Knak-aal, en hoe laat je twee bevers in gesprek gaan met de vader. De dialogen zijn pakkend, de muziek raak en speciaal gemaakt voor deze voorstelling. De acteurs zijn een stel inspirerende alleskunners die samen enorm veel zin hebben om deze voorstelling tot een groot avontuur te maken.

Hoe is het idee van Woeste Stilte ontstaan? 
Museum de Bastei was op zoek naar theatermakers om hun verhaal op een theatrale manier te vertellen. Zij zeggen zelf: De Bastei is dé schatkamer van de Nijmeegse natuur en historie, waar je alles kunt ontdekken over het leven in, om en aan de rivier. Terwijl wij door het museum liepen waren we enorm onder de indruk en ontkiemde het zaadje van Woeste Stilte. Want we zagen vanaf de bovenste verdieping hoe de mens de natuur heeft ingenomen. De Waal is omringd door de stad en over de bruggen raast het verkeer. In het museum staan opgezette rivierdieren, waaronder een otter en een bever. Ze keken me zo indringend aan alsof ze wilden zeggen: ‘Mens, denk toch eens na!’ En op het strandje aan de Waal vertelde de gids over de aangespoelde Knak-alen. Ze worden regelmatig levenloos gevonden, geknakt door een scheepsschroef, misschien door een gemaal of waterkrachtcentrale. De mensheid doet de natuur vaak geen goed. En daarom willen we een voorstelling maken over de relatie tussen mens en natuur. Want eigenlijk zouden ze heel goed samen kunnen gaan maar het lijkt alsof we elkaar verloren zijn. En ja, de natuur kan ook terugslaan. Die momenten lijken steeds vaker te gebeuren.

Wat is jouw grootste inspiratiebron in dit project?
Ik maak me echt zorgen over de toekomst. Over wat het klimaat voor mijn opgroeiende kinderen gaat betekenen. Eigenlijk wat het nu al betekent voor mensen die niet in ons land wonen maar in bijvoorbeeld Afrika. Af en toe grijpt het me bij de keel en denk ik dat het nooit meer goedkomt. Maar ik zit toch zo in elkaar dat ik geloof dat we echt nog een stap kunnen zetten. Dat wil ik graag, heel graag, en daar wil ik in mijn hoofd alles voor doen. Maar toch rijd ik nog met de auto naar mijn werk, ben ik geen fulltime vegetariër en douche ik nog steeds te lang. Zie ik niet in hoe belangrijk het is om echt aan de slag te gaan voor het klimaat? Alleen als we met zijn allen die stap willen zetten kunnen we het lot omdraaien. Het lijkt wel alsof het nog steeds niet helemaal binnenkomt. Wanneer voelen we echt intrinsiek dat we iets willen doen om zorg te dragen voor de natuur?

Wat hoop je dat bezoekers meenemen na afloop van de voorstelling?
Ik hoop in eerste instantie dat de mensen genoten hebben van de teksten, de acteurs, de muziek, de plekken waar ze even een avontuur beleven. Ik hoop dat ze gelachen hebben om de situaties die we schetsen, dat ze zichzelf herkend hebben en dat ze met elkaar in gesprek gaan over het klimaat en onze relatie met de natuur. Ik hoop dat ze zich aangemoedigd voelen om nog een stapje de goede kant uit te gaan. Maar ik hoop vooral dat ze de natuur, de rivier in al haar schoonheid en kracht, de wijze bomen en de dieren die net als wij ook recht hebben op de aarde, serieus nemen en echt naar ze luisteren.